අවුල් වන්නට පෙර(47)..වයසක නරියාගේ ගේම් දෙකක්

බාලගිරි දෝෂය අද නොවේ හෙට කියා සිතුවත්, ආපහු හෙටට කල් නොදා, අදම දෝෂය සමනය කරගන්නට හිත හදා ගත්තෙමි. පටන් ගත් පසු, නැවත්වීමට අමාරුත්..නැවැත්වූ පසු, පටන් ගැනීමට අමාරු මාධ්‍ය භාවිතාවක් ඇත්නම්, ඒ බ්ලොග් මාධ්‍යය යැයි මට සිතේ. එහෙම ස්ටාට් කල පසු ඕෆ් කරන්නත්, ඕෆ් කල පසු ස්ටාට් කරන්නත් අමාරු, පරණ බස් යැයි,මගේ යාළුවෙක් මට පැවසීය. මමත් පරණ බස් එකක් බැවින් උඹලා දුන් තල්ලුවෙන් නැවත ස්ටාර්ට් වුණෙමි.

මා නැවත්වූයේ වැලිගමින්ය. වැලිගම මා සේවය කළේ මාස දෙක තුනකට ආසන්න කාලයක් පමණක් යැයි මගේ සේවා සහතිකවල සඳහන් වේ. ඒ කාලය තුළදී මගේ වැඩිමහල් නැගණිය වැඩිවියට පත්විය. අප ගත කල දුෂ්කර ආර්ථික පරිසරය මැද, බොහෝ කාලයකට පසුව අප පවුලට යම්කිසි “උත්සව මානසිකත්වයක්” ඇතිවුණා නම් ඇතිවුණේ ඔය සිද්ධිය නිසා යැයි කිව යුතුය. නමුත් මෙය “උත්සවයක්” නොවී, පවුලේ උදවිය සහ අවට කිහිප දෙනෙකුගේ අවම සහභාගිත්වයකට සීමා කෙරිණි. මෙවැන්නක් උත්සවයක් නොවිය යුතු බවට පවුලේ ලොකු එකා සහ ප්‍රධාන මූල්‍ය සපයන්නා ලෙස මම තීරණය කෙරුවෙමි. පසු කලෙක අපේ දියණිය වැඩිවියට පත්වූ පසුත්, අප දෙදෙනා ඒ කාරණය “උත්සවයක්” නොකර ගැනීමට වග බලා ගත්තෙමු. කෙසේ හෝ වේවා, මට මේ පණිවිඩය වැලිගමට ලැබුණේ ටෙලිග්‍රෑමයක් මගිනි. එකල ජංගම දුරකථන පහසුකම් නොවීය.

මේ වනවිට මගේ ලොකු මල්ලී, පංචිකාවත්තේ ප්‍රසිද්ධ රථ වාහන අමතර කොටස් වෙළඳ ආයතනයක සේවය කල බව මතකය. අප ජීවත්වුයේ ලොකු අම්මා පදිංචිව සිටි නිවසේ එක් කොටසකය. ඇයත්, දියණියත් වාසය කළේ එහිම වූ කුඩා කාමරයකය. මෙම නිවසද ගරා වැටෙන්නට ආසන්නව තිබූ පරම්පරාගත නිවසක් විය. ඒ ලොකු අම්මාට අපේ සීයා දුන් දෑවැද්ද බව අසා ඇත්තෙමි. අම්මාට ලැබුණු ඒ යාබදවවූ විශාල නිවස, අපේ තාත්තා, ඔහුගේ ගජයාවූ අම්මාගේ මල්ලීත් හා එක්ව විකුණා අවසන් කර තිබූ බව මම ලියා ඇත්තෙමි. අද Japan-Lanka නමින් දෙල්කඳ ඉරිදා පොළ ඉදිරියේ ඇත්තේ, ඒ ලොකු අම්මාගේ නිවසයි. එතනටම යාබදව තිබූ නිවස, මා උපන් නිවසයි.

අපේ මුලු ගෙදරටම තිබුණේ පරණ කබල් ඇඳක් සහ පැදුරු කඩමාලු කිහිපයක්ද, ආච්චි කටේ බලෙන් ඉතිරිකර ගත් සීයාගේ අල්මාරියක්ද, කූස්සියේ වලං. පිඟන් කිහිපයක්ද පමණි. අප පවුලට මෙවන් ඉරණමක් අත්වූවේ ඇයිදැයි කියා, මම මීට පෙර අවස්ථා කිහිපයකම විස්තර කර ඇති බව ඔබ දනී. මා කිව් කබල් ඇඳේ නිදාගත්තේ ආච්චි සහ ලොකු මල්ලීය. මා ගෙදර පැමිණි විට මල්ලීගේ ස්ථානය මට හිමිවේ. මම ආච්චීගේ උණුසුමට තදින් පෙම් කළෙමි. ඇය මට නින්ද යන තෙක් හිස අත ගාමින් ඉන්නේ බුලත් විටක්ද හපමින්ය. ආච්චී නම්වූ ඒ උදාර චරිතය, කිසිදා ලියා අවසන් කල නොහැකි මතක සටහන් රාශියක් මට ඉතිරි කර තබා තිබේ. මම තවමත් හිතන්නේ, ඇය කොහේ හෝ සිට මා දෙස විමසිල්ලෙන් බලා සිටිනා බවය. මගේ ලොකු මල්ලී, අපේ නංගීගේ “උත්සවය” නිසාම, ඔහු ඉතිරිකර ගත් මුදලකින්, මේසයක් සහ පුටු හයක් මිලදී ගෙන තිබුණි. අම්මා කියන්නේ, බොහෝ කාලයකට පසු අප සියල්ලෝම මේසයක වාඩිවී එකට බත් කටක් කෑ බවය. ඒ මේසයේ සහ පුටු හයේ නෂ්ටාවශේෂ, අදටත් අප මහ ගෙදර ලැගුම් ගෙන අප දෙස බලා සිටී. මම මගේ අතේ තිබූ මුදල්ද රැගෙන කොළඹ පැමිණියෙමි. ඒ දින දෙක තුන තුළ, අපේ අම්මාගේ මුහුණේ තිබුණු සුන්දර සිනහ රැල්ල අදටත් මට අමතක නොවේ.

මගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේදි, මට ඇත්තේ මූල්‍ය කළමනකාරණයේ අතිශය දුර්වල ගති ස්වභාවන්ය. මෙය රැකියාවට අදාළ නොවේ. රැකියාව සහ පෞද්ගලික ජීවිතය යන වෙනසේ මායිම් සහ සීමාවන් මම තදින් අදහන්නෙක්මි. රැකියාව ගැන ගෙදරදී කතා කිරීම මට නම් අප්පිරිය විෂයක්ය. මට මුදල් අරහංය. මේ මම කියන්නේ මුදලට අකැමති යැයි කියා නොවේ. මට මෙන් ලොව සියල්ලන්ටම මුදල් අවැසිය. නමුත් මම මුදලට පෙම් නොකරමි. සාක්කුවේ කාසි ඇත්නම්, එය වියදම් කර අවසන් වෙන තුරු මට අස්වැසිල්ලක් නැත. විවාහයට පෙර, මට ලැබෙනා වේතනය මම අම්මා අතට දුන්නෙමි. විවාහයෙන් පසු ඒ මුදල් බිරිඳ අතට දුන්නෙමි. එනමුත් මට අවශ්‍ය හැම විටකම මම ඔවුන්ගෙන් ඉල්ලාගෙන ඒ වියදම් සපුරා ගත්තෙමි. ඒ තැන්හීදි ඔවුන් ඒ මුදල් සැපයීමට කිසිදා මැලි නොවීය. කන බොන වේලාවට, අඩුපාඩු පිරිමසා ගන්නට, ආපසු කීයක් ඉල්ලා ගන්නට ගිය විට නම් අනවශ්‍ය ගැටලු මතුවේ. ඒ මගේ මෝඩ කමය. මෝඩ කමට බෙහෙත් නැත. ඒත් මට තාමත් හුරු ඒ ක්‍රමයමය. ඇය කිසි දිනෙක මට කීයක් ලැබෙනවාද යන්න කිසි දිනෙක විමසා නැත. ඇයට ලැබෙන දේ මා විමසන්නේත් නැත. ඒ කෙසේ වෙතත් මුදල් මට අරහංය. කාසි යනු මගේ මිතුරෙක් නම්, ඒ මිතුරා මා අතහැර යන්නේ මගේ ඇති මූල්‍ය කළමනාකරණයේ දුර්වලතා නිසාය. මේ නම් අපේ තාත්තාගෙන් ලද ජානමය ගතියක් විය හැක. තාත්තා සල්ලි හංගන්නේ, කමිසයේ රෝල් කරන ලද අත් වාටියේය. ඒ පහුවදාට අඩිය ගහන්න අවශ්‍ය මුදල්ය. ඒ කාලයේ මම එයින් කොටසක් හොරා ගන්නටද පුරුදු විය. තාත්තා නිදාගන්නේ මතින් මත්වී නිසා, ගණන් මතක නැත. මතක තිබූ දවසක වැඩේ අසුවුණොත්, ඒ වරද පැටවෙන්නේත් අහිංසක අම්මා මතය. කොලු කාලයේ ඕවා කා මත පැටවුණත් හිතන්නට කාලයක් නැත.

මේ කියනා කාලයේදී, අපේ ආච්චිගේ වටිනා අගස්ති මාලයකට පොල්ල තැබූ ධර්මපාල අංකල් නම්වූ අපේ තාත්තාගේ මිතුරාද නැවත අපේ ගෙදරට තාත්තා වඩම්මා ගෙන විත් තිබුණි. ආච්චිගේ ප්‍රතිචාරය සහ ඒ සම්බන්ධව ලිවිය යුතු රසවත් දේ බොහෝය. ඔහු කාලයක් රණසිංහ අංකල්, පොඩි අයියා නොහොත් රොමානිස් සමගම අපේ ගරා වැටෙනා නිවසේ කුඩා ඉස්තෝප්පුවේ කාලයක් ගතකළ වුන් විය. ඒ ගැන පසුව ලියමි.

කෙසේ හෝ වේවා මම වැලිගමට සමුදී, නැවත කොළඹට පැමිණියේ, Hotel Lanka Oberoi නම්වූ එවකට ලංකාවේ එකම තරු පහේ හෝටලයෙන් සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට කැඳවුම් ලැබී තිබූ නිසාය. ඒ සම්බන්ධවත් පසුව ලියමි. මේ 1981-1982 යුගයයි.

1982 වසරේදී ශ්‍රීලංකාවේ අතිශයෙන්ම ලැජ්ජාවිය යුතු මත විමසීමක් හා ජනාධිපතිවරණයක් පැවත්වීය. මේ අවස්ථා දෙකම පැවත්වූයේ වයසක නරියා නොහොත් Old Fox නම්වූ ජේ. ආර්.ජයවර්ධන මහතා යටතේය. මේ අවස්ථා දෙකම මගේ මතය අනුව නම් රජ ගේම්ය. පළමුවෙන් පැවැත්වූ ජනාධිපතිවරණය ගැන මුලින් ලියන්නෙමි.

1982 පැවත්වූ ජනාධිපතිවරණය වන විට සිරිමාවෝ බංඩාරනායක මැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය අහිමිකර මුල්ලකට ඇද දමා තිබුණි. මේ මැතිවරණය ගේමක් කියා මම කියන්නේ ඒ නිසාමය. ඇයගේ සාර්ථක අසාර්ථකභාවය ගැන ලිවීමට උත්සුක නොවූවත්, අප දේශපාලන ඉතිහාසයේ ඇය අමතක කල නොහැකි චරිතයක්ය. ඇයගේ දේශපාලන ගමන ජේආර් විසින් අවහිර කර තිබූ නිසා, මෙම ජනාධිපතිවරණයට ශ්‍රීලනිපයෙන් තරඟ වැදුණේ හෙක්ටර් කොබ්බෑකඩුව මහතාය. ඔහු නිහතමානී, නිහඬ, අවංක චරිතයක් යැයි මම අසා ඇත්තෙමි. මේ වනවිට ශ්‍රීලනිපය තදබල දෙදරීමකට ගොඳුරු වී සිටි බව මතකය. මෛත්‍රීපාල සේනානායක වැනි ශ්‍රීලනිප පුරෝගාමියන් සිටියේ එජාප වේදිකාවේය. අනුර බංඩාරනායක, හෙක්ටර් කොබ්බෑකඩුවගේ කකුලින් අදිමින් සිටියේය. කොබ්බෑකඩුවට තිබු වටිනාම සහයෝගය ව්ජය කුමාරණතුංග ඇතුළු ශ්‍රීලනිපයේ ප්‍රගතිශීලි කඳවුර පමණි. අද කාටත් අමතකව ඇති මෛත්‍රිපාල සේනානායක නම්වූ යුග පුරුෂයා, දේශපාලනිකව වරද්දා ගත්තේද, යුඇන්පී වේදිකාවට ගොඩවීම නිසා යැයි මම පෞද්ගලිකව අදහන්නෙමි. සම්ප්‍රදායික වමේ කොල්වින් වෙනමත්, වාසුදේව වෙනමත්, රෝහණ විජේවීරයන්ගේ නව ජවයෙන් යුත් ජවිපෙත් වෙන වෙනම තරඟ කළෝය.

මොනවා මොනවා වුණත්, ලංකාවේ පළමු ජනාධිපතිවරණයේදී, ප්‍රතිවාදි අපේක්ෂක කොබ්බෑකඩුව මහතාට, තම ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමට නොලැබුණේ යුඇන්පියේ හොර ඡන්ද ව්‍යාපාරයට පිං සිද්ධ වෙන්නටය. ඔහුගේ ඡන්දය පවා වෙනකෙක් භාවිතා කර තිබූ නිසා, ඔහුට ඔහු වෙනුවෙන් ඡන්දය ලබා දීමට තිබූ අයිතිය අහිමි විය. මේ ඓතිහාසික කළු පැල්ලම, මැතිවරණ ඉතිහාසයේ අශික්කිත්තම සිද්ධියක් විය. මම ජවිපෙ වෙනුවෙන් මගේ කුළුඳුල් ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමට තීරණය කළා පමණක් නොව, රැස්වීම් වලට සහභාගී වීමටත්, පෝස්ටර් ඇලවීමටත් තීරණය කළෙමි. මට දේශපාලන දැනුමක් නොවීය. ඒ බව පසු කාලයක මේ තුළින් පැහැදිලි කරන්නෙමි. නොයෙකුත් අකටයුතුකම් හරහා, ලංකාවේ පළවෙනි ජනාධිපතිවරණය ජේආර් ජයවර්ධනට ජය ගෙන දෙමින් අවසන් විය.

අපේ තාත්තා පුදුම මිනිහෙකි. ජනාධිපති අපේක්ෂක වාසුදේව නානායක්කාරගේ මැතිවරණ වේදිකාවේ අපේ තාත්තා කථිකයෙක් විය. ඔහු කොල්වින් ආර් ද සිල්වාට සහයෝගයක් නොදැක්වීය. තාත්තා රැඩිකල් වමේ මිනිහෙක් වුණත්, රෝහණ විජේවීර ඔහුට අරහං විය. පැරණි වමේ උදවිය තවමත් එසේ යැයි මම සිතමි. ඒ කෙසේ වෙතත් පසු කලෙක තාත්තා මට කීවේ, වාසුගේ රැස්වීම්වල කතා කළත්, ඔහු ඡන්දය දුන්නේ කොබ්බෑකඩුව මහතාට බවය. නිදහසට කරුණක් ලෙස ඔහු කීවේ, එදා කොබ්බෑකඩුව මහතාට, ශ්‍රීලනිපයේ වලව් පැලැන්තිය කෙරූ අසාධාරණය නිසාමත්, ඔහුගේ ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමට නොලැබුණු බව දැනගන්නට ලැබුණු නිසාත්, ඇතිවූ කනගාටුව සහ කනස්සල්ල නිසාම එය ඡන්දයක් බවට පත්වූ බවය. කෙසේ වෙතත් වාසුට ඡන්දයක් නොදීම ගැන මම අදටත් ඔහුට පින් දෙන්නෙමි.

රෝහණ විජේවීර රටේ ඡන්ද ප්‍රමාණයෙන් සීයට පහකට ආසන්න ප්‍රමාණයක් ගෙන තුන්වැන්නා විය.(ඊයේ පෙරේදා ඌව මැතිවරණයේදීත් ජවිපෙ ලබා ගත්තේ සීයට පහකට ආසන්න ඡන්ද ප්‍රමාණයක් පමණි. මා මෙය අවතක්සේරු කරනවා නොවේ. නමුත් එදා මෙන්ම අදත් ඇති මේ ප්‍රතිශතය පිළිබඳ ජවිපෙ තව තවත් අධ්‍යයනය කල යුතු බැව් මම හිතමි ) වාසු අන්තිමයා විය. කොල්වින් පස්වැනියාත්, කුමාර් පොන්නම්බලම් හතරවැනියාත් වූ බව මතකය. මේ සියල්ලන් අතරින් අදටත් ජීවත් වෙමින්, රැවුල අත ගාමින්, පච දෙසමින්, ජනතාව මුළා කරමින් සිටිනා එකම දේශපාළුවා වාසුදේව නානායක්කාර පමණය. වාසු ඔබ විශ්‍රාම යා යුතුය.

දැන් නම් ලිව්වා හොඳටම ඇතිය. මම ජේආර් ජයවර්ධනගේ දෙවැනි ගේම් එක හෙවත් ලංකාවේ මෙතෙක් පවත්වා ඇති ප්‍රථම සහ එකම ජනමත විචාරණය නොහොත් ලාම්පු කළගෙඩි සෙල්ලම ගැන ලබන සතියේ ලියන්නෙමි.

ඔබරෝයි හෝටලය ගැන නම් මුල සිටම ලිවිය යුතුවේ. එදා එහි කළමනාකාරීත්වය, ක්‍රියාකාරකම්, මිතුරු සමාජය, සහ ආගන්තුක සැලකිලි ආදී වශයෙන් ලිවිය යුතු දෑ බොහෝය. ඔබ අකැමති වුවත්, ඒ දෑ ලියන්නට මගේ සිත බලකරයි. මන්ද යත් ඔබරෝයි හෝටලය, මා ජීවිතයේ කඩ ඉම් ස්ථානයක්වූ බැවින්ය. මගේ ජීවිතය ඉතාම හොඳ දිසාවටත්, ඉතාම නරක දිසාවටත් යොමු කල පරිච්ඡේදයක් එහි ලියවී ඇත.