මහරාජලා….මහරජාලා සහ මහජනතාව….

මේවා බ්ලොග් පෝස්ට් ලෙස ගනන් ගත යුතු නොවේ. මේ සියලුදේ තුල ඇත්තේ නොයෙකුත් මත්වීම් යැයි මම විශ්වාස කරමි. ඒ මත්වීම් අරක්කු, සිගරට්, ගංජා, කොකේන් නොවන බව අපි දනිමු. මේ තමා විශ්වාස කරනා මිනිහෙක්, ගැහැනියෙක්, ජීවත්වීමේ රටාවක්, හෝ තමන් වඩාත් ප්‍රිය කරනා පූසෙක්, බලු පැටියෙක් , ගිරවෙක්, මයිනෙක් හා ලංව සිටීමේ කැමැත්තට හා සමාන තෝරා ගැනීමක් බව මම විශ්වාශ කරමි. අද අපේ රට පත්ව ඇත්තේත් හුරතලේට රාජ්‍ය පාලකයින් පත්කරගැනීමේ අවාසනාවන්ත තත්වයට බවත් මට සිතේ. හුරතලේට ඇති කරන එකා , තමන්ට සතුටු විය හැකි උපරිමය තෙක් සතුටුවේ. ඒය බල්ලාද, බලු ස්වාමියාද, පූසාද, පූසාගේ අයිතිකාරයද, මයිනාද, ගිරවාද කියා වෙනසක් නැත. නමුත් මාළුවෝ එසේ නොවේ. උන්ව සුරතල් කලත් නොකලත්, බඩට ලැබුනත් , නොලැබුනත්, පිහිනමින් කෑම සොයා ගනී.

රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික මාලුවෙක් හෝ ගිරවෙක්, බල්ලෙක්, පූසෙක් හෝ රිලවෙක් සොයා ගැනීම, ගෙදර අයිති මිනිසා හෝ ගැහැනියගෙන් ගිලිහී අවසන්ය. ඒ සඳහා අපට දැන් පෙට් ශොප් විවෘතව තිබේ. එවායේ දැන් ඉබ්බන්ද, කටුස්සන්ද, ගප්පින් විතරක් නොව ආඳන්ද විකිනීමට තිබේ. යමු..යමු..අපි මිලදී ගමු. මේ සුරතලුන් විකිනීමේ කාලයයි, විකිනෙන කාලයයි. අපි සෙල් නොවී, මුන්ව සේල් වෙන හැටි බලා ඉමු.

“මහරාජලා” නොවී, “මහරජාලා” නොවී මොන රෙද්දකට අපි “මහ ජනතාව” වුනා දැයි කියා හිත හිතා ඉන්නෙමි. මහ ජනතාව කියා අපි සියල්ලම කරන්නේ පාලනයට සුරතලුන් සම්පාදනයකි. කපුටන්ට ආප්ප අරන්දීම මීට වඩා යහපත්ය. මේවා පෙට් ශොප්ස්ය..