අවුල් වන්නට පෙර ..(36)….කොස්ගස්හන්දිය ….

මේ කාල වකවානුව අතර මම නැවත වෙනස්වීම් දෙකකට මුහුණ දුන්නෙමි. ඉන් පළමුවැන්න මගේ නවාතැන් පොළයි. මේ මගේ අටවැනි නවාතැනයි. දෙවැන්න, ජීව විද්‍යා අංශයෙන් උසස් පෙළ හැදෑරීමට සිදුවූනිසා අලුතෙන් ලැබූ පන්ති මාරුවයි. නුගේගොඩ ශාන්ත ජෝන් විදුහලේදී පස්වැනි පන්තිය තෙක් මා ඉගෙනුම ලැබුවේ එකම සිසුන් පිරිසක් සමගය. රාජකීය විදුහලේත් හයවසරේ සිට ජාපොසපෙ දක්වා ඉගෙනුම ලැබුවේ එකම කංඩායමක් සමගිනි. දැන් තවත් අළුත් පිරිසක් සමග අළුත් අත්දැකීම්වලට මුහුණ දෙන්නට සිදුවන කාලය පැමිණ තිබේ.

මුලින් කතා කරගත් පරිදිම මම සෝමපාල අයියා හමුවීමට තර්ස්ටන් පාරේ රහීමා හෝටලය අසලට පැමිණියෙමි. පාසල් පොත්පත්ද, ඇඳුම් කිහිපයක්ද බෑගයකට දමා ගත් මා ගෙදර අයටත් සමුදී, නවතින්නට යන්නේ කුමන ආකාරයේ තැනකටද යන දෙගිඩියාවෙන් යුතුව ඔහුව හමුවුණි. අළුත් නවාතැන් පොළ ,කොළඹ කොස්ගස් හන්දියේ ජනාකීර්ණ ප්‍රදේශයක පේළි ගෙවල් සමූහයක දෙවෙනි හෝ තුන්වෙනි නිවසයි. මෙය පිහිටියේ නයින්හාට්ස් නමින් එවකට පවත්වාගෙන ගිය ඡායාරූපාගාරය ඉදිරියෙන් පිහිටි පාරේය. මට මතක හැටියට මේ අව්වල් සාවියා නම්වූ කලබලකාරී අතුරු මාවතය.

ජීවිතයේ පළමු වතාවට මෙවැනි පරිසරයක නැවතී සිටීමට පැමිණීම අළුත් අත්දැකීමක් නිසාම බොහෝ දිනක් යනතුරු කුතුහලයෙන් හා තිගැස්සීමෙන් සිටියා නේදැයි මට දැනුත් සිහිවේ. අව්වල් සාවියා පාරෙන් වමට හැරුණු විට තිබු කුඩා ඉඩම් තීරුවක මේ නිවාස දහය පහළොව එකිනෙකට යාබදව පිහිටා තිබුණි. මේවා මුඩුක්කු නිවාස යැයි වර්ගීකරණය කිරීමට නොහැක්කේ, මා නැවතී සිටි නිවස ඉතා කුඩා කාමර දෙකකින් හා පොඩි ඉස්තෝප්පුවකින්ද සමන්විතවූ නිසාය. එහි පදිංචිව සිටි ගැබ්බර තරුණ කාන්තාවට මා හඳුන්වා දුන් සෝමපාල අයියා, කෑම බීම ඒ අක්කා ලබාදෙන බව පවසා යන්නට පිටත්විය. ඉස්සරහින් තිබු කුඩා කාමරයේ කලාල පැදුරක්, කොට්ටයක් සහ කුඩා මේසයක්ද, කබල් පුටුවක්ද විය. වෙන දෙයක් වුණාවේ යන සිතුවිල්ලෙන් සිටි මා, ලැබුණු රාත්‍රී බත්පතද කෑමෙන් පසු, පිඟාන සෝදා තැබීමට බැලූවිට දැන ගන්නට ලැබුණේ, ජල සහ වැසිකිළි පහසුකම් ඒ සියලුම නිවාස සඳහා එක් පොදු ස්ථානයක පිහිටා ඇති බවය.

පසුදා පාසල් යාමට ඇති බැවින් නින්දට වැටුණු මා අවදිව තිබුණේ පාන්දර හතර හමාරට පහට පමණ වන්නට ඇතිය. ඒ වන විටත් නගරය උණුසුම්ය. ගෙවල් පේළියත් අවධියෙන්ය. එතරම් උදෑසන අවදිවන්නේ වැසිකිළි ,කැසිකිළි පහසුකම් සපුරාගතව ඇත්තේ පෝලිම් ක්‍රමයට බැවින්ය. එම නිවෙස්වල පදිංචිකරුවන් වූයේ අවට කර්මාන්තශාලාවන්හී සේවය කල කම්කරුවන් සහ පදික වේදිකාවේ බඩු කරගැසීම හෝ සුළු සුළු වෙළඳාමේ යෙදුණු උදවියයි. උදෑසන හය වෙනවිට පළාතම එකම ගාලගෝට්ටියකි. පාසල් යන වයසේ ළමුන් සිටියත් රාජකීය විදුහලට යන එකෙක් නම් නොපෙනුණි.

මා පාසැල් යන්නට සුදානම්වෙන විට ඇය නින්දේය. තේ කෝප්පයක් සාදාගැනීමට ඔතන කලබලයක් නොකර වහාම දොරද වසා තබා පිටත්ව ගියෙමි. ගෙදරින් රැගෙන ආ මුදලින් ඒ අසලම තිබු “පලතුරු බීම, ෆලූඩා සහ ස්පැසල් ටී” නම් කඩයකින් ස්පැසල් ටී එකක් බිව්වෙමි. මෙය නම් ස්පැසල්ම ටී එකක් විය. එහි තිබුණේ අමුතුම රසයකි. එකල එම කඩය මේ තේ එක නිසාම ප්‍රසිද්ධ තැනකි. ලොකු වීදුරුවකට වැනිලා හෝ යම් රසකාරකයක් එකතුකර සෑදු උණු කිරි වීදුරුවකි. ඇස්වාට්ටුවෙන් බැස පාසලට පයින් ඇවිදගෙන ගියෙමි. පසුව එය පුරුද්දක් විය. උදෑසනම අවධිවෙන්නට සිදුවෙන නිසා රස්තියාදුවීමට කාලය බොහෝය. පසුදාම අත තිබු මුදලින් බස් සීසන් එක මිලදීගත් මම කෙමෙන් කෙමෙන් මෙම කාල සටහනට හුරුවූවෙමි.

පාසැල් ඇරී මට කැමති වේලාවකට ගෙදර ඒමට හැකිය. ඒ පිළිබඳ ඇය විමසන්නේ නැත. ඇය ගතකළේ මහා ගුප්ත ජීවිතයක් නේදැයි මට දැන් සිතේ. මමද බඩගිනිවූ පසු නවාතැනට ඒමට හුරුවුණෙමි. දහවල් බත් පිඟාන මේසය මත විය. ඇඳුම් සෝදා ගැනීමත් , නා ගැනීමත් සිතුවාටත් වඩා අපහසු කාරියක් විය. කොයි වේලාවේ බැලුවත් එතන පෝලිම්ය. මෙහිදී මට සහයට පැමිණියේ මගේ පාසල් මිතුරෙකුවූ විමල් රත්නසිරිය. ඔවුන් පදිංචිව සිටියේ සේදවත්ත කළුපාලම අසල නිවසකය. සති අන්තයේ විමල්ගේ ගෙදර යන මම, ඔවුන්ගේ අම්මා විසින් සාදා දෙන රස බොජුන්ද සප්පායම්වී, කැලණි ගඟට ගොස් නාගෙන රෙදි සෝදාගන්නටත් පුරුදුවී සිටියෙමි. රෙදි වේලාගෙන නැවත පැමිණෙන්නේ ඉරිදා දිනයේදීය. අප පාසල් හැර ගිය පසුවත් මේ මිතුදම පැවතුණි. පසුව ඇමරිකාවේ සිට පැමිණි විමල් සංචාරක ක්ෂේත්‍රයට අදාළ සාර්ථක ව්‍යාපාරයක් පවත්වා ගෙන ගියේය.

කොස්ගස් හන්දියේ සිටී කාලයේ නොවූවත් මම පාසැල් මිතුරන් රාශියකගේ නිවෙස් හී සැරිසරා ඇත. මා සමග ඉගෙනගත් අප කංඩායමේ සමහරක් මිතුරන්ගේ නිවෙස්වල රාත්‍රියද ගතකර තිබේ. මට ඒ සඳහා බොහෝ නිදහස හා ඉඩකඩ තිබුණි. ඔය වයසේදී එතරම් නිදහසක් ලැබෙන්නේ නැත. මට එය ලැබුණු හේතුව ඔබ දනී. හේමමාල් ජයවර්ධන, චම්පාල් කොස්තා, පී.යු.රාමනායක, ප්‍රසන්න ගුලසේකරම්, ජී.ඩබ්.ඇඩම්ස්, ආර්.ඩබ්. උඩවත්ත, හර්ෂ සූරියාරච්චිගේ නිවෙස් මින් සමහරක්ය. මොවුන්ගේ දෙමාපියන්ද මට බොහෝ කාරුණික වූහ. මේ සියල්ලෝම අද වනවිට වගකිව යුතු තනතුරු දරමින් ලංකාවේත් පිටරටත් රැකියාවන්හී යෙදේ. ආර්.ඩබ්.උඩවත්ත මෑතකදී හමුදාවේ මේජර් ජෙනරාල් ධූරයකට උසස් කළබව පුවත්පත් වලින් දුටුවෙමි.

දැන් ලියන්නට ඇත්තේ පාසලේදී සිදුවු වෙනස්වීම්ය. මා තේරී පත්වූයේ ජීව විද්‍යා අංශයෙන් උසස් පෙළ හැදෑරීමට බව කලින් ලියා ඇත්තෙමි. දිවයිනේ සතර දිසාවෙන් පැමිණි අප හතළිස් දෙනාගේ කංඩායම, වසර හතරක කාලයක් ඉතාම සහෝදරත්වයෙන් අධ්‍යාපනයේ යෙදුණෝ වෙමු. උසස් පෙළ හැදෑරීමට යෑමේදි අප කංඩායම, ජීව විද්‍යා,හෝ ගණිත විෂයධාරාවන් හැදෑරීමට පන්ති නවයකට හෝ දහයකට බෙදී වෙන්වී ගියෝය. වාණිජ විෂයන් හැදෑරීමටත් තව දෙතුන් දෙනෙක් හෝ වෙන් විය. අප පංතියේ සියල්ලෝම උසස් පෙළ හැදෑරීමට වරම් ලැබීය.

ජීව විද්‍යා පන්ති 4ක් සහ ගණිත පන්ති 4ක් විය. මේ විෂයධාරා දෙක මිශ්‍රව ඉගෙනීමට එක් පංතියක් විය. මම ඇතුළුවූයේ එතරම් දක්ෂයින් සිටි පංතියකට නොවේ. අප පංතිය හැඳින්වූයේ “වල” නමින්ය. වල පන්තියේත් තාර මුඩුක්කුව නමින් සෙට් එකක් විය. මමද එහි ප්‍රධාන සාමාජිකයෙක් විය. මේ කංඩායමේ සිටි බොහෝ දෙනෙක් අපූරු මිතුරන් විය. මොවුන් සියල්ලක්ම කොළඹ අවට නාගරික වැසියන්ගේ දරුවන් වූහ. ශ්‍රීනාත් ප්‍රේමරත්න (පුංචි බොරැල්ල )අජිත් කුමාර (මරදාන )ලලිත් චන්ද්‍රරත්න (කොල්ලුපිටිය )කපිල පීරිස්, අරෝස ජයසිංහ (ගල්කිස්ස ) ධම්මික අගලවත්ත (ජාවත්ත )අප කංඩායමේ ප්‍රබලයන් විය. අප තරම්ම දඩබ්බර වැඩ නොකළත් තවත් සුවිශේෂ චරිත කිහිපයක් අප පන්තියේ විය. කාලිංග ඉන්දතිස්ස, ඉන්දීර උක්වත්ත, නිලූ ෆිලිප්ස්, ජෙරමි බෝලින්ග්, අජිත් දේවසුරේන්ද්‍ර, ඩී.එස්.ගුණරත්න, ජගත් අබේසිරිගුණවර්ධන ඉන් සමහරක් අයවේ. මින් බොහෝමයක් ක්‍රිකට්, රගර්, පාපන්දු,ඔරු පැදීම වැනි ක්‍රීඩාවන්හී ඉහළ දස්කම් දැක්වූවන් විය.

අප පංතිය පිහිටා තිබුණේ රාජකීය විදුහලේ ප්‍රධාන ගොඩනැගිල්ලේ උඩු මහලේ, ක්‍රීඩා පිට්ටනිය පැත්තට වෙන්නටය. අන් කිසිම පංති කාමරයකට නොතිබූ සුවිශේෂ පහසුකමක් මේ පන්තියේ විය. ඒ බැල්කනියකි. ක්‍රීඩා පිට්ටනිය පැත්තට තිබු දොර විවෘත කල විට බැලකනියට පිවිසෙන්නට හැකිය. පිටතින් අගුළු දැමීමටද හැකිය. පන්තියේ උගන්වන ගුරුවරයෙකුටවත් නොපෙනෙන එම කොටසේ බිම වාඩිවී, සමහර විෂයන් උගන්වන කාල පරිච්ඡේදයන් නිකරුණේ ගෙවා දැමීමටත් යම් අවස්ථාවන් අපි කිහිප දෙනෙක් ප්‍රයෝජනයට ගත්තෙමු.

රාජකීය විදුහලේ ඒ වන විට අති දක්ෂ ගුරු මංඩලයක් වූහ. ඔවුන්ගේ කැපවීම සහ දක්ෂතාවය මතම එවකට වෛද්‍ය විදුහලටත්, ඉන්ජිනේරු පීඨයන්ටත් බොහෝ රාජකීයයන් ඇතුළුවූහ. අපේ පන්තියේ සිටිවුන් බොහෝ අය ඉගෙනීමට එතරම් උනන්දුවක් නොදැක්විය. භෞතික විද්‍යාව වෙනුවට කෘෂි විද්‍යාව තෝරා ගැනීමට ඉඩක් ලබා දුන්නේය. මමත් ඇතුළුව තවත් 7-8දෙනෙක් පමණක් මේ අවස්ථාව තෝරා ගන්නට යෙදුණි. කෘෂි විද්‍යා ආචාර්යවරිය වූයේ පේරාදෙණියේ විවියේ සිට පැමිණි ඉතාමත්ම තරුණ ගුරුවරියක්වූ පුෂ්පා අබේසිරිගුණවර්ධන මෙනෙවියයි. මම මේ කංඩායමේ හොඳම සිසුවා විය. නමුත් මේ සියල්ලක්ම කෙමෙන් කෙමෙන් ඇත හැර දමන්නට මම පටන් ගතිමි. උද්භිද විද්‍යා විෂය ඉගන්වූ පී.එච්.නෝනිස් මහතාද අපූරු චරිතයකි. මොවුන් සියල්ලන්ම ගැන ලියන්නට ගියහොත් කාලය හරස්වනු නොඅනුමානය.

කොස්ගස් හන්දියේ නවාතැනේ මා නැවතී සිටියේ මාසයක් හෝ දෙකක් වැනි කාලයක් පමණය. සෝමපාල අයියා එම ගෙදරට පැමිණියේ ඉඳහිට දවසක් දෙකක් පමණි. මේ ඔහුගේ විවාහක බිරිඳ දැයි මට තවමත් සිතාගත නොහැක. මට එය දැනගත්තා යැයි ලැබෙන හොඳක් හෝ නරකක්ද නැත. නමුත් ඇය මගෙන් බෝඩිම් ගාස්තු සහ කෑම ගාස්තු ඉල්ලා සිටියේ මාසයකට එක හමාරකට පසුවය. ගාස්තු කතාවක් මම දැන සිටියේත් නැති නිසා තදබල අපහසුතාවයකට පත්වුණෙමි. මේ පිළිබඳව විමසන්නට සෝමපාල අයියාත් නැත. වරක් දෙවරක් ඇය මගෙන් මුදල් ඉල්ලා සිටි නිසා, ඕන දෙයක් වුණාවේ යැයි සිතා, ඇය නිදි අතරේ මම කාටත් හොරෙන් මගේ අටවැනි නවාතැන් පොළෙන් පලාගියෙමි.