අවුල් වන්නට පෙර..(45) රණසිංහ අන්කල්..

ඉන්ටවල් ඉවරය! දැන් ඔළුවෙන් හිටගන්නා වෙලාවය!!!! 😀

ගල්කිස්සේ මා සේවය කල කාලය පුරාවටම , නොයෙකුත් ජාතින් සහ නොයෙකුත් ආකරයේ මිනිසුන් ,ගැහැනුන් මුණ ගැසුණි. ඒ අතර නොයෙකුත් රටවලින් පැමිණ හඳුනාගත් විදේශිකයන් රාශියක් සහ ලිපි හුවමාරුද බොහෝ විය. ඉන් සමහරක් පසු කාලයන්හී මට නැවත හමුවී ඇත. එවන් අපූරු තරුණ යුවලක් මට මුණ ගැසුණේ ගල්කිස්ස වෙරළේදීය. සේවා මුරයේ ලැබෙන කුඩා සිගරට් විවේකයේදී වෙරළටවී සිටිනා විට මේ යුවළ මා අසලට පැමිණ සිගරට් එකක් තිබෙනවා නම් දෙන්න යැයි ඉල්ලා සිටියෝය. එසේ යමක් ඉල්ලා සිටින බටහිර මිනිසුන් මා දැක තිබුණේ නැත. මම දුම් වැටි දෙකක්ද මොවුන්ට ලබාදී කතාවට වැටුණෙමි.

අවුරුදු තිහක් පමණැති ජර්මන් ජාතිකයන්වූ මොවුන් දෙදෙනා, ලොව වටා සංචාරයක් යන අය බවත්, ඔවුන් පැමිණි කැරවෑන් රථය පාකිස්ථානයේදී ගිනිබත්වූ බවත්, ගමන් බල පත්‍රය සහ යම්කිසි මුදලක් සහිතව ඔවුන්ට ශ්‍රීලංකාවට ගොඩ බැසීමට හැකිවූ බවත් කීහ. දින දෙක තුනක් සිට නැවතී ඉන්නේ කුඩා කාමරයක බවත්, අත තිබූ මුදල් අවසන් බැවින් කෑම, බීම, නවාතැන් පවා ප්‍රශ්නයක් බව පැවසීය. තව දින කිහිපයකින් ජර්මන් තානාපති කාර්යාලය හරහා තම රටින් මුදල් ගෙන්වා ගැනීමට සුදානම් බවත් පැවසීය. එකල ඉතා සුළු සංචාරකයන් පිරිසක් අතර මිසක් අන් අය ළඟ AMERICAN EXPRESS, DINERS CLUB CARD වැනි ගෙවීම් පහසුකම් නොවීය. TRAVELLERS CHEQUES (THOMAS COOK)භාවිතය බහුල විය. අද මෙන් එදා VISA. MASTER CARD වැනි ක්‍රම වේදයක් නොවීය. මොවුන් හිපියන් හෝ එවැනි වර්ගයේ සංචාරකයින් බව නොපෙනේ. එවැන්නන් හඳුනාගත හැකිය. මොවුන් දෙදෙනා අවන්හලට රැගෙන විත්, කෑමෙන් , බීමෙන් සංග්‍රහකර. මගේ පඩිපතින් කපාගන්නා ආකරයේ වැඩ පිළිවෙළක්ද යොදා , ඔවුන් අතට සුළු මුදලක්ද, සිගරට් පැකැට්ටුවක්ද දී, පසුදින මා නිවාඩු නිසා හමුවෙන ලෙස දන්වා සමුදුන්නෙමි

ගල්කිස්සේ පොරෝලිස් මාමාගේ ගෙදර උදවීයටත් මේ බව දන්වා, ඔවුන් දෙදෙනාට රාත්‍රී භෝජන සංග්‍රහයක් සුදානම් කළේය. පොරෝලිස් මාමා කිව්වේ “උඹ ගෙනාවොත් ගේන්නේ හිඟන්නන් “බවය. ඇත්තටම එතනට එන්නේ ධනවත් සංචාරකයින්ය. ඒ මැණික් භාණ්ඩ මිලදී ගන්නට මිස කන්න බොන්න නොවේය. කෙසේ වෙතත් නියමිත පරිදි සතුටින් කා, බී, ප්‍රීතිවී විසිර ගියෝය. නැවතත් දින දෙකක්, තුනක් යනතුරු මට ඔවුන් මුණ නොගැසුණි. මම හිතුවේ මුන් නම් නියම පොලු කාරයන් බවය. නමුත් එය එසේ නොවීය. ඔවුන් මා සේවය කල අවන්හලට පැමිණියේ මටත්, පොරෝලිස් මාමගේ ගෙදර අයටත් තෑගී බෝගධ රැගෙන ඉතා සතුටින්ය. මධ්‍යම රාත්‍රිය වන තෙක් ඇති පදමට කා බී විනෝදවී, සියලු ගනුදෙනුද පියවා ඔවුන් අප හෝටලයේම නවාතැන් ගති. ඒ ජර්මන් යුවළ ඉන් පසුවත් ලංකාවෙන් පිටව යන තුරු මා හා සමීප සම්බන්ධතාවයක් පැවැත්වීය. වරින් වර ලංකාවට පැමිණි ඔවුන්ගේ මිතුරන් අත මට තෑගී බෝගධ එවූ බව මතකය. පසු කාලයකදි ඔවුන් දෙදෙනාද, ඉන් පසු වරක් ඇය පමණක්ද ලංකාවට පැමිණියේ, මා නිසාම බව ඇය මට පවසා ඇත. ලිපි ගනුදෙනු හුවමාරුවට මා දැක්වූ අලසකම නිසාම, මේ ගනුදෙනු සම්බන්ධතා පසු කාලයකදි මග හැරුණි. මෙවැනි අය අතහැරූ අවස්ථා කිහිපයක් විය. මට පිටරටකට යෑමටවත්, මේවා ගැන උනන්දුවක්වත් නොවීය. මා ජීවිතය රස වින්දෙමි. ඒ නිසාම අද මම සියලු දේ නොව හොඳම දේ රස විඳින්නෙමි.

ඉතාමත් තරුණ වියේදීම රැකියාවකට යාමත්, ඇති පදමට මුදල් ගැවසීමත් නිසා ,මුදල් පිළිබඳ නිසි අගයක්, වැටහීමක් නොතිබුණා යැයි සිතමි. මෙයට මූලික හේතුවක් විය හැක්කේ මගේ රැකියාවේ ස්වභාවය විය යුතුය. මාසයකට වරක් ලැබෙනා වේතනයක් පමණක් වූවා නම් එය සීරුමාරුවෙන් පරිහරණය කරගැනීමට ඕනෑම කෙනෙක් පෙළෙඹේ. අපට දිනපතාම ඇතිතරමට කාසි මුදල් ලැබෙන නිසා, නිතරම හිතුවේ ඒ මුදල එදාට වියදම් කර දමා, මාසිකව ලැබෙන වේතනයෙන් අනිකුත් වැඩ කරන්නටය. හෝටල් සහ අවන්හල් සේවකයන් බොහෝ දෙනෙක් එයට හුරුවී තිබුණි. මට කෑමට වියදමක් නැත. නැවතීමේ පහසුකම් සඳහා ගෙවිය යුතු නැත. පොරෝලිස් මාමාට දිනකට දෙකකකට වරක් නෙවිකට් පැකට් එකක් අරන් දුන්නා මිස, ඒ ගෙදරට මගෙන් විය යුතු අන් කිසිවක් නොවීය. මුදල් හා සම්බන්ධව මට තිබුණේ අවම වැටහීමක් පමණි.

මම හැකි පමණින් අම්මා අතට මුදල් දීමට මැලි නොවූයෙමි. ගෙදර යන්නේ මාසයකට වරක් පමණක් නිසාත්, අම්මා ගල්කිස්සට පැමිණෙන්නේ මාසයකට වරක් හෝ දෙවරක් නිසාත්, අත ඇති මුදල් සියල්ලම මම ඇය අත තැබුවෙමි. මගේ හෙට වියදමට ඩොලර් හෝ රුපියල් නැවත ලැබෙන බව නියතය. ඒ ගැන වැඩිය සිතිය යුතු නොවීය. ඒ කෙසේ වෙතත් ගෙදර උදවිය දැන් තරමක් දුරට ,තම හැකි පමණින් වැඩ කටයුතු කරගෙන යනු ලැබේ. සහෝදර සහෝදරියන් පාසැල් ගමනේය. ලොකු මල්ලි වැල්ඩින් වැඩ පුරුදුවෙන්නට යයි. ලොකු නංගි මා සමග පොරෝලිස් මාමාගේ ගෙදර නැවතී සිටී. ආච්චි. අම්මා, රොමානිස් නොහොත් පොඩි අයියා ඇතුළු කට්ටිය දෙල්කඳ ලොකු අම්මාගේ නිවසේ එක් පැත්තක්ක වාසය කරති. තාත්තා රක්ෂණ සංස්ථාවේ කොළඹ ශාඛාවේ වැඩය. තාත්තාගේ මිතුරු ඇසුරත්, බීමත් පොඩ්ඩකින්වත් අඩු නැති බව නම් බොහෝ කලක් යන තුරු මම දුටුවෙමි.

අප පදිංචිව සිටි ඉරිදාපොළ ඉදිරිපිට මේ කුඩා නිවස, බොහෝ පැරණි නිවසක්ය. අපේ අයත් තම පහසුකම් සපයාගත්තෙත් නොයෙකුත් අපහසුතා මැදින්ය. තාත්තා, ඒ මදිවාට තව යහළුවන් දෙදෙනෙක්ද ගෙදරට වඩම්මවා ගෙන ඇත. මේ එයාගේ පැරණි මිතුරන්ය. ඊට අමතරව තව කෙනෙක් අම්මාගෙන් උදේට රුපියල් පහක් හෝ දහයක් හෝ දහයක් දඩයක් දා ගනී. ඒ චාල්ස් අංකල්ය. ඒ අයටත් අපේ අම්මා උදව් කළේ වෙන මොහොකටවත් නොව, ඔවුන් අපටද කල උදව් පදව් අම්මාට මතක ඇති නිසාය. අද මේ තත්පරයේ අම්මාට කතා කල විගසම ඇය කිව්වේ, මට බෙහෙත් ගන්නට මුදල් නැති දිනෙක චාල්ස් අංකල් මාව මහරගම ඩොක්ටර් සිල්වා ගාවට එක්කන් ගිය කතාවක්ය. මට ලියන්න කතා ගොඩය. අපේ අම්මා මැණිකක්ය. දැනුත් කතා කරමින් සිනා වෙන්නීය. මේ තාත්තාගේ මිතුරන් ජීවිතයේ අසරණ අඩියක ගත කල බව ඇත්තය. අපේ තාත්තා ඊට වඩා අසරණය. නමුත් අපේ තාත්තාට වඩා අම්මා දුකට පිහිට විය. අපේ අම්මා නැතිබැරි එකා වෙනුවෙන් පිහිට වුණේ තාත්තා මෙන් බත් පතටත් එහා ගිය අති පාරිශුද්ධ මානුෂිකත්වයකින්ය. මම ඒ ගැන පසුව ලියමි.ඔවුන් සොඳුරු මිනිසුන් බව ඇත්තය. නමුත් අප ජීවත්වීමේ අඩුපාඩු ගැන සිතිය යුතුය. තාත්තා තම බත් පත අනිකෙකුට දී නිදාගන්නා මිනිසෙක් වුවත්, එය ජීවිතයේ පුරුද්දක් ලෙස කරගෙන යෑම අප වන් දිළින්දන්ට යෝග්‍ය නොවේ. නමුත් අප නිවසේ සිදුවූයේද එයමය. නමුත් ඒ අතීත ය ගැන පසුතැවිලි වෙනවාට හෝ හඬා වැටෙනවාට වඩා ඒ ගැන ලියා තැබීම වරදක් නොවේ.

මම ඔය කිවූ දෙදෙනාගෙන් එක් අයෙක් නම් සොඳුරු මිනිසෙක් යැයි කීමට නොහැකිවුවත් , ඔහු නිසා මා එක් ජීවන කඩ ඉමක් පසු කෙරුවෙමි. ඒ ධර්මපාල අංකල් නම්වූ මිනිසා නිසාය. ඔහු අන්කල් කෙනෙක් වූවත් ධර්මපාල කමක් නොවීය. ඔබ මගේ කතාව මුල සිට කියෙව්වුවානම් . අපේ ආච්චිගෙ අගස්ති මාලය උගස් තියා අපට මුදල් ගෙන එනවා යැයි කියා වසර ගණනක් වසන්වී සිටියේ මොහුය. අපේ ආච්චී මොහුව නැවතත් පිලිගත් සැටි මම පසුව කියමි. ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව, රණසිංහ අංකල් නම්වූ අනිකා ගැන ලිවිය යුතු දේ බොහෝ නිසාය. තාත්තාට රණේත්, රණේට, බෑඩ් (BAD )යනුත් අතිජාත බොක්කවල්ම වූ නිසාය. අපි ඒ බැව් කුඩා කල සිට දන්නෙමු. ඔවුන් රක්ෂණයේ පුරෝගාමින්ය.BAD(බෑඩ්) නම් අපේ තාත්තා නම්වූ සුහදවන්තයාගේ මුල් අකුරුය. බෑඩ් නොහොත් බී.ඒ.ඩී. පෙරේරා කිව්වොත් එදා රක්ෂණ සංස්ථාවේ සහෝදර සේවක අයිතීන් වෙනුවෙන් ජීවිත පරදුවට තබා වෘත්තීය අරගලයන්හී යෙදුණ මිනිසෙක් විය. රණසිංහ අන්කල් ඊට නොදෙවෙනිය. රංජිත් යහම්පත්, මිල්ටන් ගුණපාල වැනි අයද එතැන සිටි බව කිව යුතුය. පසුව රන්ජිත් අන්කල් ඒට්කන් ස්පෙන්ස් ආයතනයේ රක්ෂණ ව්‍යාපාරය ඇරඹීමේ මූලිකයා විය. මිල්ටන් ගුණපාල , විජය කුමාරණතුංග සමග ශ්‍රී ලංකා මහජන පක්ෂය ඇරඹීමේ පුරෝගාමිකයෙක් විය. මේවා දිග වැඩි කථාය. අපේ අම්මා නම් කිව්වේ BADලා, රණසිංහලා කසාද බඳිනවාට වඩා දේශපාලනය හෝ බෝතලය, ජීවිතය කරගත්තා නම් හොඳ බවය. සහතික ඇත්තය. රණසිංහ අන්කල් නම් කිසිදාක විවාහවී සිටියේ නැත. ඔහුගේ විවාහය බෝතලය සමග විය.

රණසිංහ අන්කල් ප්‍රමාණික උගතෙකි. බුද්ධිමතෙකි. පාලි,සංස්කෘත, හින්දි, දෙමළ, සිංහල, ඉංග්‍රීසි භාෂා ගැන ඔහුට තිබුණේ විශිෂ්ට දැනුමකි. බෞද්ධ දර්ශනය පිළිබඳ පෘථුල දැනුමක් විය. දහම් පාසල් අධ්‍යාපනය සහ එහි හරයන් ගැන විභාග ඉහළින් සමත් වූ අයෙක් විය. මොහු මෙතරම් නිහඬත්වයට සහ බීමත්කමට ආදරය කළේ ඇයි දැයි මම නොදනිමි. ඔහු කතා කළේ අඩුවෙන්ය. සවන්දීමට ප්‍රිය කළේය. ඉඳහිට හෝ කියන්නේ, කෙනෙකුට නැවත නැවතත් සිතිය යුතු දේ අඩංගු වාක්‍යයක් හෝ දෙකක් පමණි. ඔය ආදරණීය මිනිසා නිදාගත්තේ අපේ අර කුඩා නිවසේ ඉස්තෝප්පුවේ පැදුරක් එළාගෙන එක් කොණකය. ධර්මපාල අංකල් තව කොණකය. රොමානිස් නොහොත් පොඩි අයියා නම් වයෝවෘද්ධයා ඊට හපන්ය. (ඔහුව කුඩා කල පාරක අත හැර දමා තිබියදි, අපේ සීයා විසින් හදාවඩා ගත් කෙනෙක් නිසා අම්මා කතා කරේත් පොඩි අයියා කියාය. හොරෙන් ගංජා බිවු බව මම හොඳින් දනී) ඔහු තව පැත්තකය.

අපේ අම්මාගේ මිතුරියක් විය. ඇය වීරරත්න ඇන්ටි නම්, ඉතා කෙසඟ සිරිරුක් හෙබි කට සැර ධනවත් කාන්තාවකි. ඇය අපේ අම්මාට බොහෝ ලෙසින් ආදරය කළේ අම්මාගේ තිබු ලෙන්ගතු මනුස්සකමට විය යුතුය. අපේ ගෙදරට නිතර පැමිණෙනා ඇය තාත්තාට නිතර දොස් පවරන්නේ , වෙන කිසිවක් නිසා නොව තාත්තාගේ අනවශ්‍ය වියදම් නිසාමය. ඇය නිතර අප නිවසට පැමිණියේ ඇයගේ දරුවන් ඇයට සවන් නොදෙනා නිසා බව අප දනිමු. ස්වාමියා ඇය අත හැර ගොසින්ය. දරුවන් අයාලේය. ඒ මසුරුකමේ පීඩාවන්ය. අප ඉස්තෝප්පුවේ නිදාගන්නා රණේ සහ ධර්මේ දකිනා ,ඇය කියන්නේ “මිසිස් පෙරේරා…හොඳ පුන් කලස් දෙකක්නේ ගේ ඉස්සරහින් තියන් ඉන්නේ…මුන් පන්නන්න “කියාය. අපේ අම්මා කට කොනකින් සිනහා වුණා මිස, කවදාවත් ඔවුන්ට හිත රිදෙනා වචනයක් කීවා නොවේ. ඒ අපේ අම්මාගේ හැටිය. ඇය නැති බැරි එකාගේ දුක මැනවින්ම හඳුනාගත් ගැහැනියක්ය. මේ කතා දීර්ඝව ලිවිය යුතු ඇත.

මෙවැනි මිනිසුන් නැති ලෝකය අද්භූතය.. මා යෞවනයේ අත් වින්දේ සැබෑ මිනිසුන්ගේ ලෝකයයි..එවැනි මිනිසුන් අහිමිවූ ලෝකය තුළ දකින්නට ඇත්තේ පුස්සන්ය. සැබැවින්ම පුස්සන්ය.